ActiveTrip : imprezy firmowe i integracyjne (eventy i quady) we Wrocławiu

Rezerwat „Góry Miłek” został utworzony w 1994 roku na powierzchni 141 ha, w celu ochrony fragmentów żyznej buczyny, oraz wspaniałych drzew bukowych osiągających niekiedy olbrzymie rozmiary. Znajduje się tutaj wiele pięknych skał z niewielkimi jaskiniami oraz rzadkie i cenne rośliny – jak obuwnik, lilia złotogłów, wawrzynek wilcze łyko czy śnieżyca wiosenna. Do szczególnych rzadkości należy cyklamen purpurowy, roślina znana w Polsce zaledwie z dwóch stanowisk. Występują tutaj rzadkie gatunki zwierząt. Szczytowe skałki góry Miłek uznane zostały za pomniki przyrody jeszcze przed II wojną światową.

Naszą trasę zaczniemy od tablicy „Rezerwat Góra Miłek” w miejscowości Wojcieszów. W odległości około 100 m od tablicy informacyjnej idąc ścieżką w górę natrafiamy na cmentarzyk rodowy rodziny Bergman. Ta wiekowa nekropolia zachowała się w bardzo dobrym stanie, choć niestety niektóre płyty nagrobne są poodsuwane z grobowców. Cmentarzyk wkomponowany jest w skały co nadaje mu romantycznego wyglądu. Po obejrzeniu cmentarzyka dochodzimy z powrotem do tablicy i w kierunku zachodnim przechodzimy przez nieczynny stok narciarski (długość 336 m., różnica poziomów 127 m).

Następnie dochodzimy do lasu świerkowego i dalej drogą, około 200 m, wędrujemy aż do miejsca gdzie świerki ustępują miejsca bukom. W tym miejscu zaczyna się malowniczy rezerwat buków. Pod nami widać okopy i gniazda karabinów maszynowych – niewiadomy czas powstania okopów. W dole po prawej stronie widać pałac rodziny Bergman „Stockel” oraz panoramę Wojcieszowa, niestety niezbyt widoczną, ponieważ przesłaniają ją drzewa.

Idąc cały czas drogą leśną dochodzimy do nieczynnego kamieniołomu na stoku Góry Miłek. Pośród wapieni odnaleźć można unikatowe szczoty kalcytowe oraz pręcikowe kryształy malachitu. Obserwowane są tutaj także zjawiska krasowe. Krążąca woda szczelinami osadziła w skałach roztwory krzemionki, jednocześnie wydrążyła liczne groty skalne z stalagmitami i stalaktytami. Niestety większość szczelin uległa zniszczeniu podczas wydobycia kopaliny. Pod koniec lat 80-tych minionego stulecia kamieniołom zakończył eksploatację. Wcześniej wydobywano tutaj wapień, który przerabiano na kruszywa i grysy oraz wypalano z niego wapno w dwóch piecach szybowych znajdujących się u podnóża Miłka. Znajdujemy się na najwyższej półce kamieniołomu, długość ok. 100 m, szerokość 10-20 m, pod nami następna półka i tak znowu następna co 15-20 m w dół, aż do podnóża zachodniego stoku Miłka.

Przed nami wspaniały widok na południowo-zachodnią część Wojcieszowa, na ulicę Kresową oraz Miedzianą, na przełom rzeki Kaczawy oraz tory kolejowe biegnące wśród łąk. Doskonały widok na rozlewnię wody mineralnej „Wojcieszowianka” oraz na pałac, gdzie obecnie swoją siedzibę ma Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy.

Opuszczamy teren kamieniołomu i tuż przy bunkrze, na rozwidleniu ścieżek skręcamy w lewo. Po przejściu około 200 - 250 m ostro skręcamy w lewo i idziemy pod górę (droga jakby drugorzędna; dość strome podejście). Po około 600 - 800 m dochodzimy do „Ronda”, jedna droga idzie prosto, druga w lewo, trzecia w prawo. Idąc drogą w lewo przechodzimy u podnóża góry „Młyniec” o wysokości 573 m n.p.m., na której szczycie znajduje się przekaźnik radiowo-telewizyjny. Po drewnianych schodach możemy wejść do samego przekaźnika. Obok znajduje się punkt widokowy na panoramę Wojcieszowa z metalową barierką, wykonany przez Niemców.

Schodzimy schodkami do drogi leśnej i cały czas prosto dochodzimy do „Ronda” do miejsca skąd wyszliśmy. Tym razem skręcamy w prawo i po ok. 200 m skręcamy ścieżką w górę dochodząc do drogi idącej u podnóża szczytu „Cisowa” wys. 596 m n.p.m. Nazwa pochodzi od cisów rosnących wokół góry. W zależności od kondycji grupy można wspiąć się na szczyt lub drogą wiodącą w dół po południowym stoku dojść do łąk, z których już widać Radzimowice. Przed łąkami po lewej stronie znajduje się ostatni szczyt góry Miłek to „Wroniec” 569 m n.p.m. 

Idąc brzegiem lasu skręcamy w pierwszą drogę w prawo i po ok. 100 m dochodzimy do ujęcia wody ze studnią z datą 1920 r. Ujęcie to doprowadzało wodę do letniej rezydencji pałacu Bergmanów. Po około 200 m poniżej dochodzimy do tzw. „bacówki” z tablicą informacyjną o górze Miłek. Tutaj przebiega czarny szlak rowerowy o długości 9,4 km. Można zrobić przerwę i odpocząć na ławkach. Następnie skręcamy drogą w lewo i po około 150 m dochodzimy do ruin nieistniejącej letniej rezydencji pałacu Bergmanów, który był postawiony na terenie starego kamieniołomu diabazów. Pałac przetrwał II wojnę światową w stanie nienaruszonym, dopiero w latach 50-60 tych został całkowicie splądrowany. Obok rosnie potężny cis, uznany za pomnik przyrody już przez Niemców (był wówczas oznakowany tabliczką), którego wiek ocenia się na 450-500 lat. Po zwiedzeniu ruin idziemy ścieżką rowerową w górę do łąk, do następnej tablicy informacyjnej i stamtąd łąkami do Radzimowic lub Wojcieszowa.